Brzezinski shpjegon ekuilibrat botërorë: Putinizmi është fenomen i rrezikshëm, por afatshkurtër

10 Maj 2012, 22:09Politika TEMA

Flet Zbigniew Brzezinski, njëri nga gjeostrategët më të njohur në botë, ish- këshiltlar për çështjet e sigurisë i presidentit Jimmy Carter

 

Bisedoi: Janusz Bugajski

Albanian Screen

 

Mirëmbrëma dhe mirë se erdhët në specialen e “Bugajski Hour” nga  Uashingtoni. I ftuari ynë  është ish-këshilltari për çështjet e sigurisë kombëtare dhe drejtuesi i “American Grand Strategy”, Zbigniew Brzezinski. Mirë se erdhët në emision!

Eshtë kënaqësi të jem me ju!

 

Faleminderit sërish që pranuat të jepni këtë intervistë ekskluzive për “Albanian Screen”! Emisioni ndiqet nga një numër i madh i popullsisë shqiptare, jo vetëm në Shqipëri, por në të gjithë rajonin. Fillimisht, dua t’ju uroj për librin tuaj të ri!

Faleminderit!

 

“Strategic Vision” po përkthehet në gjuhën shqipe dhe shumë shpejt do të mund ta gjeni në libraritë tuaja. Pyetjet e mia do të përqendrohen në disa nga çështjet kryesore, që ngrini në librin tuaj të ri.

Po e filloj duke ju pyetur… Kjo është shumë e rëndësishme për një vend pro-amerikan. Pra, për Shqipërinë. Pse do të vazhdojë roli global i Amerikës të jetë thelbësor edhe gjatë dekadës së ardhshme nëse, siç thoni ju, qendra e gravitetit duket se po zhvendoset nga perëndimi në lindje?

Arsyeja pse roli i Amerikës do të jetë siç thoni ju, thelbësor, unë do të thosha i rëndësishëm, është se në mungesë të një roli aktiv të Amerikës në botë, transferimi i qendrës së gravitetit të fuqisë botërore nga perëndimi në lindje s’do të krijojë qëndrueshmëri. Më shumë kjo mund të kontribuojë në shpërbërjen e pushtetit, në shpërndarjen e tij. Për pasojë, do të krijojë më shumë trazira politike. Në vetvete, trazira politike nuk është diçka e mirë, sepse çon në disa konflikte. Edhe pse nuk besoj se do të krijojë luftë botërore. Trazira politike në shekullin XXI do të ketë një pasojë tjetër shumë negative. Pra, do ta bëjë të pamundur për komunitetin global që t’i trajtojë problemet e reja globale me të cilat njerëzimi përballet në mënyrë inteligjente. Me këtë nënkuptoj një numër të madh çështjesh, duke filluar nga ngrohja globale, pabarazia sociale, sëmundjet, mbipopullimi, etj. Nëse s’jemi të kujdesshëm, shekulli XXI mund të jetë aq i rrezikshëm për njerëzimin sa shekulli XX me dy luftërat botërore dhe konkurrencën amerikano-sovjetike, por do të jetë krejt ndryshe.

 

E saktë. Ju i përshkruani disa nga këto konflikte të mundshme si “kaos global”. Ju përqendroheni veçanërisht tek ato që i quani të përbashkëtat globale, pra, hapësira e përbashkët mes fuqive të mëdha dhe të vogla, mbi të cilat mund të ketë konflikte. Mjedisi, hapësira, hapësira kibernetike… A mund të na jepni disa shembuj konkretë të skenareve që mund të ndodhin nëse dobësimi i rolit të Amerikës mund të kontribuojë në më shumë paqëndrueshmëri se sa do të kishim po të ishte e kundërta?

Ka një numër shumë të madh mundësish, duke filluar nga Antarktida apo mungesa e një reagimi ndaj ngrohjes globale, mungesa e ndihmës për zhvillimin e vendeve të tjera për të mos përmendur rezultate më të theksuara të trazirave. Kryesisht intensifikimi i konflikteve fetare, etnike, territoriale etj. Sigurisht ka edhe probleme të vjetra, si për shembull, tërheqja e pranisë amerikane nga disa pjesë të botës mund të krijojë përpjekje të reja nga disa fuqi të mesme për t’iu imponuar fuqive shumë më të vogla.

 

E shikoni një problem të tillë të mundshëm në Evropë me zvogëlimin e aktivitetit ushtarak amerikan?

Në Evropë mendoj se do të jetë më tepër çështje e humbjes së vrullit, besimit, mbase do të ketë më pak përpjekje për të ecur përpara me një unitet më të madh evropian.

 

Një ndër çështjet që ngrini në libër, e cila më duket veçanërisht interesante, është… Ne dëgjojmë shumë për dobësimin e rolit të Amerikës. Ju jeni pak më i kujdesshëm kur flisni për këtë çështje. Gjithsesi, ju përqendroheni në fusha ku Amerika duhet të përmirësohet. A do të thoshit se Shtetet e Bashkuara po dobësohen për të mos thënë po pësojnë rënie? Gjithashtu, e kundërta e kësaj pyetjeje… Si mund të rigjallërohet dhe përtërihet Amerika?

Fillimisht, duhet të kuptojmë diçka që është e rëndësishme për mua, si person që shqetësohet për gjeopolitikën globale. Një Amerikë e suksesshme brenda territorit të saj ka ndikim më të madh në botë se sa nëse s’do të ishte e tillë. Nëse nuk perceptohet si një shembull për të ardhmen, nëse nuk lidhet me ëndrrat personale të njerëzve… Mendoj se duhet të pranojmë faktin që sot, shumë aspekte të shoqërisë amerikane kanë ngecur. Kanë mbetur pas të tjerëve, krijojnë padrejtësi sociale, pabarazi të të ardhurave, një zvogëlim të ritmit të zhvillimit social, etj. Nëse nuk përballemi me këto probleme, aftësia jonë për të ushtruar një ndikim global konstruktiv do të dobësohet. Një masë e madhe e ndikimit amerikan nuk vjen nga aplikimi i drejtpërdrejtë i pushtetit amerikan apo nga aftësia për të mobilizuar burime të rëndësishme financiare… Edhe pse këto janë elemente

mjaft të rëndësishme të pushtetit. Kjo vjen nga fakti se shumë njerëz nga vende të tjera të botës, kur mendojnë për të ardhmen i thonë vetes: A nuk do të ishte bukur sikur vendi im të bëhej si Amerika? Ndaj shumë njerëz të talentuar tërhiqen ende nga Amerika. Në dekadat e fundit, shumë nga problemet sociale që përmenda, ku duhet të shtojmë elementin e lakmisë financiare në një sistem financiar, i cili s’përqendrohet te produktiviteti… Për pasojë te krijimi i vendeve të punës, por tek dëshira për pasurim vetjak të shpejtë, jo produktiv ekonomikisht. Këta elemente kanë dëmtuar vetë Amerikën. Zgjerimi i sektorit financiar… Veçanërisht, karakteri i saj joproduktiv. Kjo lë vend për spekulime. Ajo prodhon pasuri të shpejtë individuale, e cila nuk ka asnjë pasojë sociale pozitive. Unë njoh disa familje

amerikane shumë të pasura. Për shembull, familja Rockefeller. Iniciativa e tyre krijoi pasuri, për pasojë edhe vende pune, mënyra të reja prodhimi. Një shembull është perandoria “Ford”. Sot, nëse shihni njerëzit në “Wall Street”, të cilët brenda një viti fitojnë qindra miliona dollarë, gjë që nuk është më e pazakontë… Ka raste kur fitojnë edhe miliarda. Disa njerëz fitojnë 50 milionë brenda një viti, dhe kjo nuk është e pazakontë. Vetëm dje mësuam për një drejtues të një kompanie amerikane, presidenti i një kompanie shumë të madhe, i cili paguhet 1 milion në ditë. Ku shkojnë gjithë këto para? A po investon ai në diçka frytdhënëse? Apo ai dhe familja e tij po i shpenzojnë për jahte të shtrenjtë, prona, etj?

 

Cili do të ishte mesazhi juaj për shqiptarët? Siç e dini,

shumë shqiptarë vijnë në Amerikë dhe ia dalin mbanë mjaft mirë. Ata janë sipërmarrës të mirë, merren me biznese të ndryshme, në shumë raste kanë rezultate më të mira. Ne kemi nevojë për talente të tillë.

Ne kemi nevojë për talente që vijnë në këtë vend dhe sjellin risi, me pasoja sociale pozitive. Risia duhet të ketë pasoja sociale

pozitive.

 

Krijimi i vendeve të punës.

Risia për pasurimin vetjak është joproduktive.

 

Një ndër gjërat për të cilat flisni në librin tuaj është ideja e vizionit strategjik. Duke marrë parasysh problemet e saj globale, a mendoni se Amerika ka një vizion strategjik?

Jo. Për këtë arsye e shkrova këtë libër.

 

Si do ta përmblidhnit këtë vizion strategjik? Pse mungon në rrethet politike?

Mungon sepse në dy dekadat e fundit, ne jemi shqetësuar për të tashmen. S’jemi kërcënuar seriozisht, ashtu siç na kërcënoi

Bashkimi Sovjetik. S’na është dashur ta shohim situatën nga një këndvështrim më i gjerë. Shqetësimi publik mbi sigurinë u përqendrua te një çështje dytësore, nocioni i ekzagjeruar i kërcënimit islamik ndaj sigurisë amerikane. Në aspektet e tjera, perspektiva amerikane është përqendruar te kënaqësia e jetës, pasurimi vetjak, te shoqëria tolerante dhe te mungesa e konkurrencës. Ajo ka mbetur pas disa fuqive të tjera në rritje. Po, veçanërisht ndaj Kinës.

 

Do kthehem shumë shpejt te Kina, por dua të qëndrojmë edhe pak tek Amerika dhe Perëndimi. Diku në libër thoni se uniteti i Perëndimit nuk mund të merret si i mirëqenë. Cilët faktorë të brendshëm dhe të jashtëm po e sfidojnë apo dobësojnë këtë unitet?

Fillimisht, mundimi amerikan dhe nevoja për të balancuar në mënyrë inteligjente vazhdimësinë e interesit tonë në Oqeanin Paqësor me interesin tonë shumë të rëndësishëm dhe më imediat për ruajtjen e marrëdhënieve të ngushta me Evropën. Edhe në Evropë ka njëfarë mundimi. Mundim me idenë evropiane. Paaftësia për ta shndërruar atë në një lidhje institucionale, e cila krijon diçka që e lejon përdorimin e fjalës “bashkim”. Një nga paradokset e historisë evropiane të kohëve të fundit është fakti që komuniteti evropian u riemërua Bashkimi Evropian, ku në fakt kemi vënë re shpërbërjen e komunitetit evropian në diçka më pak të rëndësishme se një union. Bashkimi Evropian i sotëm është më tepër një komunitet, ndërsa komuniteti evropian i mëparshëm ishte më tepër një bashkim.

 

E saktë. Siç e dini, Shqipëria është vend aspirant për në BE. Si e shikoni të ardhmen e projektit evropian? Të BE-së?

Kjo varet nga momenti kur evropianët do të kuptojnë se mirëqenia e tyre kërkon një Evropë më të bashkuar, e cila mund të veprojë me një ndjenjë përgjegjësie fiskale dhe monetare për bashkimin si i tërë, por edhe me një qëllim politik. Një ndër gjërat që theksoj në librin tim

është një bashkëpunim më i ngushtë mes Amerikës dhe Evropës për të krijuar një balancë të re mbi kontinentin Euro-Aziatik. Kontinenti Euro-Aziatik është arena qendrore e bashkëveprimit dhe konfliktit global. Nëse mbi të nuk ekziston një prani e konsiderueshme perëndimore, e cila balancon Lindjen e re, nuk do jemi në gjendje të bashkëveprojmë me Lindjen për të trajtuar problemet e vjetra, por edhe të rejat gjithnjë në rritje.

Dëgjojmë shpesh se për shkak të borxhit sovran dhe shumë probleme të tjera të brendshme, bashkimi mund të përçahet. Ky është një rrezik, por përgjigjja ndaj tij duhet të jetë të kuptuarit e diçkaje të madhe, e cila ecën përpara nesh.

Të bësh strategji afatshkurtra s’është kurrë e suksesshme. Duhet të bësh strategji afatgjata, dhe të ndërhysh me vendime afatshkurtra. Një ndër gjërat që mbroj në librin tim është përpjekja e paramenduar për ta tërhequr Turqinë në një marrëdhënie më të ngushtë me komunitetin Euro-Atlantik, edhe pse ajo mund të mos bëhet pjesë e BE-së në një të ardhme të afërt. Unë shpjegoj se gjatë dy dekadave të ardhshme… Mendoj se fenomeni aktual i Putinizmit dhe i vetë Putinit do të jetë afatshkurtër. Elementet bazë për krijimin e diçkaje, që Rusia nuk e ka në lidhje me të qenët pjesë e Perëndimit, pra, një traditë konstitucionale dhe filozofike të lirisë, po fillon të ushqehet nga shtresa e mesme e re. Në aspektin fetar, kulturor apo artistik, Rusia është pjesë e Perëndimit, por ajo nuk ka qenë kurrë politikisht e tillë. Historikisht ka qenë kështu. Kjo po fillon të krijohet nga shtresa e mesme e re, e cila përbëhet nga mosha e mesme dhe nga të rinjtë, të cilët udhëtojnë shpesh jashtë shtetit, studiojnë jashtë rregullisht dhe arrijnë rezultate maksimale, të cilët nuk kanë më frikë politike dhe duan të jenë pjesë e Perëndimit.

 

Por shumë prej tyre nuk kthehen në Rusi.

Ky numër është i vogël në krahasim me ata që qëndrojnë. Po, disa prej tyre nuk kthehen, por gjithsesi, shiko demonstratat në Rusi. Ato tregojnë diçka të re. Ndjenjën e një shoqërie civile me vetëbesim. A mund ta imagjinosh… Ju keni studiuar marrëdhëniet me Rusinë 20-30 apo 40-50 vite më parë. Imagjinoni dot një person që del në Sheshin e Kuq, i cili mban një pankartë me fytyrën e Putinit pas hekurave? Një ndjenjë kjo pakënaqësie…

 

Do përfundonte pas hekurave.

Sa kohë do të jetonte ai nën Stalinin? Edhe sa kohë do të ishte i lirë apo jo nën Brezhnjevin? Ndërsa sot, njerëzit e bëjnë këtë. Tani ekziston ndjenja e vetëbesimit historik, e cila ka eliminuar një karakteristikë thelbësore të politikës ruse. Frika personale. Tani ajo nuk ekziston më. Kjo është tepër e vështirë për t’u eliminuar edhe në rastin e një lideri të mundshëm autokrat si Putini.

 

Pra, ju mendoni se Putinizmi është fenomen afatshkurtër. Gjithsesi, ai mund të shkaktojë disa dëme.

Po, në periudhën afatshkurtër mund të shkaktojë shumë dëme. Ai mund të angazhohet në strategjinë e kotë të Bashkimit Euro-Aziatik. Problemi me këtë ide është se kush dëshiron të jetë pjesë e tij?

A mund të përmendë ai një vend të vetëm të ish-Bashkimit Sovjetik, i cili dëshiron të jetë pjesë e Bashkimit Euro-Aziatik? Që dëshiron të bëhet pjesë e tij vullnetarisht… Mbase Kirgistani. Mbase. Jo Nazerbajevi në Kazakistan, jo Karimov në Uzbekistan, dhe sigurisht jo ukrainasit, madje as nën Janukoviçin. Eshtë një çmenduri.

 

Po. Le të kalojmë tani tek roli i Kinës. Ju keni përshkruar gjerësisht ngritjen e Kinës dhe keni projektuar se si do të bëhet aktore shumë e rëndësishme globale…

Po bëhet e tillë.

 

Dhe një konkurrente e fortë për Shtetet e Bashkuara.

Po bëhet një konkurrente.

 

A mund të përcaktoni rolin konstruktiv mes SHBA-së dhe Kinës në mënyrë që kjo konkurrencë të mos prodhojë konflikt?

Kjo fillon me njohjen reciproke të realitetit se në këtë pjesë të historisë, rivaliteti dhe veçanërisht armiqësia mes tyre është vetëshkatërruese për të dyja palët. Kjo është diçka e re. Është një lojë me proporcion të drejtë, e cila duhet shmangur. Në të kaluarën, ngritja e Gjermanisë perandorake krijoi konflikt me Britaninë e Madhe. Hitlerizmi me Perëndimin dhe pastaj me Amerikën… Bashkimi Sovjetik dhe Rusia me botën. Sot situata është krejt ndryshe. Asnjë nga ne nuk mund të sundojë më në të gjithë botën. Duhet ta pranojmë këtë fakt për arsyet që përmenda më parë. Nuk është e mundur ta bëjmë këtë në kohën tonë. Në këtë kontekst, duhet të jetë e mundur për dy fuqi inteligjente, joideologjike dhe universale që të merren vesh me njëra-tjetrën. Ndër arsyet pse Amerika dhe Rusia kishin konflikte mes tyre pavarësisht se në shumë aspekte ishim të ngjashme… Shoqëri të mëdha kontinentale, larg nga njëra-tjetra… …ishte faktori ideologjik nga ana e rusëve, i cili nxiti një qëndrim ideologjik nga ana jonë. Tani rolet janë ndërruar. Ne mund të jemi pak më ideologjikë se sa kinezët. Tani kinezët kanë vetëm një ideologji. Vendi drejtohet nga Partia Komuniste, e cila mendon vetëm për një gjë… Paratë.

 

Paratë.

Ky nuk është qëndrim ideologjik. Shikojmë gjithashtu pasurinë personale të liderëve kinezë. Në këtë aspekt, ata janë të ngjashëm me Amerikën, vetëm se ne kemi ideologji. Mendojmë se sistemi ynë qeverisës duhet të jetë sistemi qeverisës i kujtdo. Mbase në periudhën historike afatgjatë kjo është e saktë, por s’do të promovohet shpejt nga ne.

 

Do ta thosha edhe këtë… Ju flisni për shoqërinë civile, faktin që njerëzit në Rusi nuk kanë më frikë dhe se tani nuk ekziston vetëm një parti. E shikoni këtë si një të ardhme për Kinën?

Po. Sigurisht, me kalimin e kohës po. Veçse do të thosha se duhet të kalojë shumë kohë, sepse kinezët kanë një traditë origjinale perandorake për të cilën me të drejtë janë krenarë. Për pasojë, nacionalizmi i fortë, i cili mund të nxitet mjaft lehtë, do të kërkojë kohë. Nuk mund të krijosh një klasë të mesme të 300 milionë njerëzve, gjë që tani ata e kanë bërë. Më të pasurit prej tyre udhëtojnë në të gjithë botën. Shkojnë në dyqanet më të mira të Parisit, Romës, Londrës, Nju Jorkut për të blerë objekte luksi. Duke marrë parasysh këtë, një brez i tërë i të rinjve do ta shohë si diçka normale. Ata do kuptojnë se u takojnë më shumë të drejta. Më pas, kjo do të sjellë zilinë ndaj personave që i rrethojnë. Ky është një realitet i ri i pashmangshëm.

 

Edhe në Tiranë mund të shohësh një numër të madh kinezësh. Shqipëria dhe Kina kanë pasur marrëdhënie të mira gjatë viteve ’60-të.

Një marrëdhënie të veçantë.

 

Sigurisht, në rrethana të ndryshme.

Shumë të veçantë.

 

Gjithsesi, marrëdhëniet ekzistonin. Flasim pak për vendet e BRIC. Ju përmendët Rusinë, Kinën. Po roli i Indisë në Euro-Azi?

India është e fiksuar pas Kinës. Mjafton të lexoni shtypin indian që ta kuptoni këtë. Ajo nuk e ka homogjenitetin e Kinës. Është një vend ndërfetar, ndëretnik, shumëgjuhësh. Kina është homogjene. 94 për qind e popullsisë i përket grupit etnik Han. Kina ka qenë shtet i suksesshëm gjatë pjesës më të madhe të 6 mijë viteve të ekzistencës së saj. Me Indinë nuk është kështu. Perandoria Mughal s’ishte indiane. Nuk e dimë nëse në një periudhë afatgjatë India do të arrijë në nivelin e Kinës. Indianët janë shumë ambiciozë. Ata e shpresojnë këtë. Ata e presin këtë. Kam frikë se kjo është një formë konflikti mes Kinës dhe Indisë, i cili mund të jetë shkatërrimtare.

 

Po vazhdoj me një pyetje tjetër, e cila më lindi ndërsa lexoja librin tuaj. Ju e përshkruani Perëndimin si hemisferën veriore. A shihni një rritje të hendekut mes hemisferës veriore dhe asaj jugore, siç po thonë disa analistë të tjerë? Çfarë roli mund të luajnë vende si India apo Kina për ta zvogëluar këtë hendek?

Nuk mendoj se Kina i përket hemisferës jugore. India i përket asaj.

 

Hendeku mund të zmadhohet. Sigurisht, ai ekziston. Mendoj se ka një perceptim të përgjithshëm se është në interes të stabilitetit

global që ky hendek të ngushtohet. Por ai nuk mund të ngushtohet pa ekuilibrin strategjik për të cilin flas në librin tim. Sipas tij, Perëndimi ka ndjenjën e një qëllimi madhor, por është gjithashtu një Perëndim më i madh dhe më aktiv për shkak të Turqisë dhe Rusisë. Sipas meje, kjo kërkon një administrim mjaft inteligjent të marrëdhënies amerikano-kineze nga të dyja anët njëkohësisht. Mendoj se kjo po ndodh, por me disa vështirësi. Për pasojë, duhet të jemi të vëmendshëm për rëndësinë e shmangies së një konflikti.

 

Me lejoni t’ju bëj edhe dy pyetje të fundit. Pyetja e parafundit. Si e shikoni ndryshimin mes jush, si strateg, dhe Xhorxh Kenanit

dhe Henri Kisingerit?

Kjo është pyetje shumë interesante. Unë do ta trajtoja kështu. Kenani kishte idenë e kufizimit, e cila u përvetësua nga shumë njerëz. Por Kenanit nuk i pëlqeu mënyra se si e përvetësuan atë. Shumë njerëz që e mbështetën kufizimin, të cilët për pasojë nuk shkuan në luftë me Rusinë, theksonin krijimin e NATO-s dhe fuqisë ushtarake. Kenani s’e mbështeste këtë. Kenani mendonte se kufizimi mjaftonte për të ruajtur kufijtë, sepse ato do të disintegroheshin me kalimin e kohës. Mendoj se kjo ishte gjysmë e vërtetë, e për pasojë, rënia e BS-së nuk vërtetoi kufizimit e Kenanit. Ajo vërtetoi shumë më tepër se kaq. Kisingeri e shkroi tezën e tij të madhe si student mbi “Matternich”-in e vitit 1815 dhe mbi marrëveshjen e madhe konservatore për Evropën. Kur pa që Bashkimi Sovjetik po ngrihej dhe po kërcënonte Amerikën, mendoi se ishte koha për një marrëveshje të madhe. Ne do të binim dakord me ata për “status quo”-në. Ndarja e Evropës, ndarja e ndikimit… Do të mbeteshin atje dhe do të bllokonin armatimin bërthamor, në mënyrë që secili vend të ishte i sigurt, por nuk duhej të përziheshin në punët e njëri-tjetrit. Ajo që kam mbrojtur kohë më parë ishte pak nga të dyja. Po kufizimit, por me përforcime në mënyrë që rusët të mos tundohen të përdorin pushtet ndaj nesh. Por në të njëjtën kohë, nuk kam pranuar idenë e një kufiri të qartë dhe që ne nuk duhej të ndërhynim. Përkundrazi, ne ndërhyjmë, por në mënyrë miqësore, duke shfrytëzuar faktin se perandoria ruse ishte shumëkombëshe. Nacionalizmi ishte jetësor. Ne mund të ndaheshim gradualisht duke përqafuar regjimet e ndryshme komuniste dhe t’i trajtonim ato në mënyrë normale. Mund t’i joshnim ata

me më shumë pavarësi, pavarësi kombëtare. Njësoj si Çaushesku në Rumani. Akoma më mirë nëse vendi bëhet më shumë demokratik, siç ndodhi në Poloni me krijimin e lëvizjes së solidaritetit, të cilat thanë që s’do largohen nga Pakti i Varshavës. Unë e kam promovuar këtë me shumë kujdes, dhe njëkohësisht jam munduar ta dobësoj Bashkimin Sovjetik duke mbështetur lëvizjet kombëtare në Bashkimin Sovjetik. E kam bërë këtë me shumë kujdes, duke e trajtuar si politikë kombëtare. Për mua është interesant fakti që Regani ndoqi idetë e mia dhe jo variantin e Kenanit apo Kisingerit.

Në fund, mendoj se kjo funksionoi mjaft mirë. Bashkimi Sovjetik u shkatërrua për shkak të kontradiktave të brendshme, të cilat ne i intensifikuam me shumë kujdes, duke u treguar shumë miqësorë. Njëkohësisht, kishim prani ushtarake të fuqishme dhe i kundërshtuam drejtpërsëdrejti kur shkuan në Afganistan për të treguar se një politikë e jashtme e bazuar mbi sulme nuk do të funksiononte.

 

Siç e dimë, arkivat e byrosë sovjetike ju përmendin si një nga arkitektët e rënies së Bashkimit Sovjetik.

Më bëhet shumë qejfi. Është deklaratë tepër e bukur.

 

Do ta pranoni?

Do ta pranoj këtë shpërblim.

 

Më lejoni t’ju bëj një pyetje të fundit. Në një nga librat tuaj të mëparshëm, “Mundësia e Dytë”, ju flisni për mundësi që shtrihen në të ardhmen, me sa duket për administratën Obama, të cilat lidhen me korrigjimin e disa nga gabimeve të bëra nga administratat e mëparshme, veçanërisht administrata e parë Bush dhe politika e saj e jashtme. Si do merret kjo mundësi e dytë?

Nuk është marrë ende. Sigurisht, pyetja e madhe për të ardhmen është nëse ajo do të merret në mandatin e dytë të Obamës, nëse ai do të rizgjidhet. Kjo është mundësia më e mirë për ta bërë këtë. Jam pak i zhgënjyer që ai nuk bëri disa nga gjërat që mendoj se duheshin bërë gjatë mandatit të parë. Por duhet të marrim parasysh faktin se kishte probleme të mëdha me ekonominë kombëtare, me gjendjen e sistemit financiar. Kishte edhe disa çështje sociale, si ajo e kujdesit për shëndetin. Republikanët po bëhen gjithnjë e më shumë dogmatikë, më shumë radikalë. Kjo gjithashtu e ka bërë këtë edhe më të vështirë. Sapo të marrë një mandat të dytë, nëse do ta marrë, ai do të jetë i lirë të bëjë çfarë të dojë. Nuk do të kandidojë më.

 

Nuk do të kandidojë më.

Mendoj se kjo do të jetë prova se sa do të munden idetë e tij, mendimi i tij për botën… E njoh mjaft mirë nga bisedat me të… …sa do të munden ato të shndërrohen prej tij në një strategji. Ne e dimë se ai

është mendimtar i mirë, dimë që është orator i shkëlqyer, por nuk e dimë ende nëse është strategjikisht i vendosur. Mendoj se këtë

do ta mësojmë shumë shpejt.

 

Sigurisht, nëse rizgjidhet.

 

Me këtë thënie, dua t’ju falënderoj për këtë intervistë ekskluzive për “Albanian Screen”!

Ishte kënaqësi që bisedova me ju! Të lutem, përshëndeti miqtë e mi të shumtë në Tiranë, të cilën e kam vizituar një herë, por kam kaluar shumë mirë.

 

Jam i sigurt që jeni i mirëpritur ta vizitoni sërish. Me siguri shumë nga publiku ynë po mbajnë radhën për të porositur librin tuaj. Faleminderit shumë!

Ishte kënaqësi.

6 komente në “Brzezinski shpjegon ekuilibrat botërorë: Putinizmi është fenomen i rrezikshëm, por afatshkurtër”

  1. Juela M says:

    Ky zoteri me duket se nuk e njeh Sali Berishen dhe shoket e tij!
    ?
    http://imazheshqip.blogspot.com/2012/04/3-borats-made-in-albania.html

    1. Zabiti says:

      Ai e di shume mire se kush eshte Sali Berisha, por Saliu eshte shume i vogel per ti ardhe rradha te permendet ne gojen e tij.

  2. ermiri says:

    Putinizmi mund te jete afatshkurter, por berishizmi jo.

  3. balzac says:

    Churchill shkruante:”Ceshtjet e Rusise jane nje gje e gjeze e mbeshtjell me mister brenda nje enigme”

  4. balzac says:

    Nuk ju kuptoj se cfare mendoni me ate se shume shpejt i postuakam shkrimet e mia.P.S.Shpjegimin ma jepni ne emai adrsen time nese doni.

    Me shume respekt e konsiderate balzac

  5. hitler says:

    American Grand Strategy”, Zbigniew Brzezinski. ky zotria bashke me ROCKFELLERjan krijuesit e grupeve: TRILATERALE, BILDERBERG GRUP.
    shum gazertar indipendent e akuzoin si arkitekt i krizes ekonomike botrore. mjafton te permendim se teknokratet si MARIO MONTI dhe papadhopusi kan qen vartes te ktij.

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email nuk do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme shënohen *

Lini një Përgjigje