“Si më dogji Partizani studimet dhe më hoqën me urdhër të Beqir Ballukut”

25 Nëntor 2016, 10:49Sport TEMA

Ne ndeshjen Luftëtari-Partizani 1-1, zhvilluar më 5 nëntor, në tribunën VIP të stadiumit të rikonstruktuar ra në sy prania e Theodhor Kallucit, që të gjithë i flasin shkurtimisht Dhori. Ishte aty, jo thjesht si një legjendë e futbollit gjirokastrit, por si një ish-lojtar i Partizanit për dy sezone.

Në atë ndeshje “Mjeshtrit të Sportit” iu rikthyen emocionet dhe për “Panorama Sport” ai pranoi të rrëfente ekskluzivisht “tradhtinë” e drejtuesve të pushtetit vendor të viteve ’70 sa i takon “degdisjes” nga Gjirokastra në Tiranë.

Dhori, si u bëtë pjesë e Partizanit të viteve 1970- 1972, kush ishin “aktorët” që sollën jo pak pështjellime në jetën tuaj gjatë viteve ’70?

Pasi iu drejtova drejtuesve: “Pse më mbajtët me fjalë të mira duke më fërkuar kokën?”, përgjigjja e tyre ishte: “Deri këtu e kemi hapin”. Sapo nisnin përgatitjet 1970 më thërret ekipi i Partizanit, gjithnjë përmes “puçit” të drejtuesve të Gjirokastrës. Unë do t’i bashkohesha Partizanit me formulën 1 për 3. Ibrahim Braho lirohet para kohe nga ushtria, duke qenë pjesë e Kuçovës dhe bashkë me të Vullnet Dedej dhe Koto Zile i bashkohen ekipit të Luftëtarit.

Si ia dolët të përshtateshit me Partizanin, pasi pjesë e tij në ato vite kanë qenë emra të mëdhenj, si Panajot Pano, Lin Shllaku e të tjerë?

Me kalimin e muajve, kur u bëra pjesë e Partizanit, rastësisht takohem me grupin e shpresave të Partizanit. Shpresat e asaj kohe drejtoheshin nga Skënder Dede. Në kontaktin e parë trajneri Dede më thotë: “Pse erdhe me vonesë?” dhe unë me droje i përgjigjem: “S’kam ardhur për këtu”. Kjo ishte “tradhtia” e dytë e klubit të Luftëtarit, pasi nuk më kishin njoftuar zyrtarisht se do të isha pjesë e ekipit të shpresave të Partizanit, pasi çdo gjë ndodhi brenda një harku të shkurtër kohor. Megjithatë, pavarësisht këtyre peripecive me ekipin e shpresave të Partizanit mbahem mend si golashënues, numri i të cilëve nuk më kujtohet.

U ambientova në sezonin 1970-1971, edhe pse nuk isha me aktivizim të plotë, pavarësisht se isha golashënuesi i dytë më i mirë i ekipit me 7 gola, pas të madhit Panajot Pano. Deri këtu gjithçka mendoja se ishte në rregull, derisa erdhi sezoni tjetër, 1972, ku nuk gjeta vendin, mënyrën dhe trajtimin e duhur.

Çfarë ju shtyu të largoheshit nga Partizani dhe pse këmbëngulët për “divorcin”?

Nisur nga mosaktivizimi i plotë dhe mospjesëmarrja ime në Kupën e Kampioneve, pasi siç dihet Partizani u shpall kampion në vitet 1970-1971, kërkova pranë Ministrisë së Mbrojtjes të transferohesha si ushtar dhe të luaja pranë ekipit të vendlindjes, Luftëtarit. M’u mohua gjithçka, me absurdin se unë nuk paskësha qenë në rolin e ushtarit, por isha regjistruar si student i Shkollës së Bashkuar.

As vetë nuk arrita ta besoja trillin e radhës, edhe pse listova disa nga arsyet e largimit nëpërmjet një firme që edhe sot me plot gojën mund të them se nuk ishte e imja, përfundimisht mbeta te Partizani. Sezoni i dytë rrodhi normalisht te Partizani, megjithatë unë prapë bëra një kërkesë që të largohesha nga Partizani dhe paradoksi tjetër është se do të largohesha si oficer i dalë në lirim, pa mbaruar asnjë shkollë. Këto janë pengjet e mia, që e kanë zanafillën që nga drejtuesit e Luftëtarit, deri tek ata të Partizanit.

Do të isha hipokrit po të mohoja përkrahjen dhe mbështetjen që më kanë dhënë të gjithë te Partizani dhe pse ishin më të mëdhenj se unë në moshë. Këtu do të veçoja të mëdhenjtë Panajot Pano dhe Lin Shllaku. Nuk mund të harroj dhe shokët e dhomës, Bujar Cani (i cili nuk jeton më), Jovan Shandro, Fatmir Ismaili dhe më vonë Mitat Shehun. Kjo ishte historia ime te Partizani, shkova si ushtar i imponuar dhe u lirova si oficer.

Ju pohoni se keni qenë golashënuesi i dytë më i mirë i Partizanit, pas Panajot Panos. Po kur jeni ndeshur ndaj Luftëtarit, keni shënuar ndonjë gol?

Ekipit të shpresave të Luftëtarit i kam shënuar disa gola, por ekipit të parë jo. Këtë e kam peng të jetës, jo se kam dashur të ndëshkoj Luftëtarin, por ata që më degdisën dhe më mohuan rininë time, duke më mohuar të drejtën e shkollës së lartë. M’u krijua mundësia gjatë një ndeshjeje të luajtur në Tiranë në sezonin 1970-1971, ku përballë të madhit Ksenofon Caro nuk shënova dhe menjëherë më zëvendësuan pas një minute.

Ishte trajneri Loro Boriçi, ai i cili pas ulëritjes së Petrit Dumes (ministrit të Mbrojtjes) kërkoi menjëherë zëvendësimin tim. Largimin nga Partizani, pas insistimit tim, ia detyroj Bejkush Birçes si dhe Beqir Ballukut. Pasi kishte marrë vesh insistimin tim për t’u larguar nga Partizani, nëpërmjet trajnerit Bejkush Birçe, i cili kur shkuam në Vlorë drejtonte Flamurtarin, dhe djalit të tij Vladimir Balluku mësova se nga goja e Ballukut ishte thënë: “Boll i kemi rënë në qafë atij djali”.

3 komente në ““Si më dogji Partizani studimet dhe më hoqën me urdhër të Beqir Ballukut””

  1. shih shih says:

    O Kalluc o PIS!

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email nuk do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme shënohen *

Lini një Përgjigje