Nga Artur Ajazi
“Brukseli dhe kryeprokurori”, mbeten dy betajat e humbura të rradhës, që i shtohen dhjetra betejave të tjera, të (kreut) opozitës shqiptare në ditët e fundit.
Në raport me bilancet e deritanishme, duket se zoti Basha mbetet i destinuar të humbasë çdo betejë politike përballë shumicës qeverisëse, dhe kjo ka ndodhur jo vetëm nga dita kur ka marrë postin e kryetarit të partisë, por edhe kur ai pasi u afrua nga Berisha në PD, mori poste të tjera të rëndësishme ministrore.
Partia Demokratike, (ndryshe nga ajo e dikurshme) është kthyer në bunker që i shërben liderit dhe një grupi të caktuar afër tij, ndërsa të tjerët që mbeten jashtë nuk mund gëzojnë të drejtat njëlloj me ata.
Shkaqet e humbjeve të shpeshta të kryetarit të PD, duhen parë dhe analizuar thellë, duke nisur nga gjykimi ndryshe i antikonformistëve nga strukturat e bazës, të cilët janë trajtuar jo si zëra ndryshe, por si “armiq të blerë nga kundërshtarët”.
Ky ka qenë paradoksi i të gjitha humbjeve të deritanishme të PD, dhe veçanarisht të “strategut” të saj të ri. Humbjet politike të zotit Basha dhe opozitës tij, e kanë burimin tek mungesa e një programit të qartë bashkëpunimi mes tij dhe strukturat e partisë.
Kreu demokrat po kërkon nga mazhoranca “bashkëpunim dhe luajalitet” dhe thotë se “nuk shkohet në BE, kur Rama përjashton dhe diskriminon opozitën në pozicionin të pushtetshmit”. Por zoti Basha harron se deri sot ka mohuar dhe ka shkelur mbi historinë e paraardhësve, dhe kërkon ta nisë historinë nga ardhja e tij në krye të PD, gjë e cila tregon qartë se edhe pse është shkolluar në perëndim, ai nuk ka mbetur pa u prekur nga “deliri madhështisë” dhe i “njeriut të pagabueshëm”.
Humbjet e Lulit e kanë burimin tek vendosja e një sistemi autoritar që është i destinuar të dështojë, që stimulon konfliktin brënda partisë, duke të treguar dhe duke të imponuar qartazi “je me mua apo kundër meje”. Humbjet e zotit Basha e kanë burimin edhe tek shuarja e çdo ambicie të kujdo qoftë brënda PD (qofshin këto edhe gra me kontribute) për poste të larta në struktura dhe forume, duke i “vetëpërjashtuar” ato nga çdo garë.
Kjo natyrisht ka sjellë modelimin e totalitarizmit brënda struykturave të partisë, duke shuar gradualisht komunikimin normal demokratik. I ardhur nga KOP-i në 2005, zoti Basha është paraparë nga zoti Berisha si “njeriu i sfidave dhe e ardhmja e PD”, gjë e cila sot ka një tjetër shije tek lideri historik i kësaj partie, atë të humbësit.
Mbi 200 mijë vota të humbura nga elektorati i djathtë dhe 14 mandate të munguara deputetësh në krahasim me zgjedhjet parlamentare të 2013, ishin këto humbjet katastrofike të zotit Basha, që e klasifikuan PD drejt një humbjen të thellë të paimagjinueshme.
Padyshim shkaku kryesor i saj mbetet heqja nga lista e kandidatëve për deputetë e pjesës kritike të kryetarit Basha, e figurave kryesore të PD në 25 vitet e fundit, dhe zëvendësimi me emra të panjohur.
Kreu PD duhej ta dinte se largimi i emrave emblematikë do të ngjallte pakënaqësi dhe dyshime, se ai ka punuar dhe ka vendosur ndoshta për interesa personale.
Kjo pasi veprimi i zotit Basha, solli veç dështimit dhe humbjes, edhe “spastrimin e kritikëve” për ti hapur rrugën lehtësisht votimit të tij për kryetar partie në 22 korrik 2017. E ndërsa pritej dorëheqja nga baza dhe zërat kundër në kupolën e partisë, duket se Luli jo vetëm nuk u largua asnjë ditë nga posti dhe zyra e kryetarit, por nuk krijoi as kushtet për një garë të barabartë.
Rruga më e drejtë dhe më e ndershme do të ishte dorëheqja, ashtu siç veproi Berisha kur PD humbi zgjedhjet pas 8 vitesh në pushtet.
Por zoti Basha nuk e dha dorëheqjen edhe pse kritikët me forcën e argumenteve statutore kërkuan një gjë të tillë. Ai konkuroi për një mandat të dytë kryetari, me mbështetjen e të “rinjve” të zgjedhur deputetë tashmë në Parlamentin e ri. Edhe pse me kaq humbje rradhazi (politike e morale) duket se zoti Basha nuk ka ndonjë “plan” surprizë për të rishikuar pozicionin e tij në krye të partisë dhe “frontit opozitar”.
Shpesh duket se fati i zotit Basha pas gjithë këtij bilanci humbjesh, (edhe pse ai “de jure” është kryetar PD) është në dorën e Sali Berishës, dhe kjo qartëzohet tek e dëgjon të flasë vazhdimisht për “ krijimin e fronti popullor për rrëzimin e qeverisë Rama” duke treguar se ai, dhe partia ndodhen përballë një situate kaotike, pa një strategji të qartë opozitare.
Luli ziu qe vetem poza di te marri , ngjan me shume si nje petull e sheqerosur por brenda eshte e thartuar.
Ç’faj ka Luli i vocërr që aq di aq bën. Fajin e ka babloku që e zgjodhi dhe që vijon ta mbajë në krye të PD, se fijet e pisllëqeve i kanë të ngatërruara bashkë.
Betejat e humbura te Lulit,tregojn se nje Çun Mami ka zerro shance per te fituar kundra
Mafias se droges.
PD duhet urgjentisht te beje zgjedhje per kryetar partie, ndryshe mbeti edhe 100vjet opozite.