"Nuk dua të vdes e virgjër"

12 Shkurt 2019, 17:49Sociale TEMA

Përsëri Renzo

Milano, 18 mars 1982

Përshëndetje vajza ime, si je? Kam shumë dëshirë të të shoh e të të qëndroj pranë.

Edhe pse ka kaluar vetëm një ditë nga largimi, dëshira për tu rikthyer tek ti është shumë e madhe. I jap kurajo vetes sepse e di se së shpejti do të jemi prapë bashkë.

Ti je vërtet gjëja më e bukur që kam bërë ndonjëherë dhe jam shumë krenar për ty dhe ti e di që jam shumë i rreptë në gjykimin e njerëzve.

Ti ke shpalosur të gjithë forcën dhe bukurinë e karakterit tënd dhe ky është gëzimi më i madh që mund të më jepje.
Je gjithmonë e pranishme në biseda me miq dhe kolegë këtu në ndërmarrje. Çdo moment flasim për ty. Ti ke fituar simpatinë e të gjithëve me qetësinë dhe optimizmin tënd, saqë u vjen e natyrshme të të konsiderojnë mikeshë të shtrenjtë e të pyesin për ty.

Nuk e kanë të gjithë këtë dhunti dhe është tregues i vlerës tënde si person. Nuk mund të dëshiroja një bijë më të mirë se ty, në të gjitha këndvështrimet. Do të përballesh me jetën për të fituar dhe jo vetëm për të mbijetuar dhe do të shohësh se do t’ja dalësh në gjithçka që do të duash. Unë dhe mami do të jemi gjithmonë në krahun tënd dhe jam i bindur se do të vije dita që ti të jesh në krahun tonë.

Do të shpërblehesh për mundimet dhe kurajon tënde. Mos u dorëzo kurrë, bëhu e fortë, vazhdo përpara gjithmonë, edhe pas ndonjë dështimi, ringrihu, këmbëngul, lufto. Jeta vlen të jetohet, jeta do mendje dhe zemër, vullnet dhe gëzim për ta jetuar, mund t’i duash të gjitha, t’i kesh të gjitha dhe të jesh e lumtur.

Njerëzit si ty meritojnë të jenë të lumtur dhe unë jam me fat që të kam bijë.

Vazhdo të studjosh, përpiqu fort, e di që do ta bësh, por më ler të ta them gjithesesi, se më bën të ndihem më pranë teje.

Do të doja të isha më i dobishëm për ty, por mbaje mend unë mund të jem vetëm ndihmës, protaganistja e jetës tënde je ti. Jeta jote do të ketë ato fryte që do të duash ti, nëse nuk do të ketë fryte do të jetë se nuk i ke dashur, por jam i bindur se do të ketë, ndaj mendo për gëzimin që do të përjetosh kur t’i arrish. Do t’i arrish të gjitha por pak më me shumë mundim se të tjerët.

Mendo cila je për shoqet e shkollës dhe mikeshat e tua, mendo si të shohin ato dhe të tjerët, të shohin me respekt dhe konsideratë, jo me mëshirë, të çmojnë ty si person dhe vullnetin tënd. Ky është që tani një rezultat i mrekullueshëm.

Të perqafoj fort,

Bëji te fala mamit dhe ji e qetë.

Dashuria e parë e madhe e jetës time, burri që kam dashur më shumë nga të gjithë, ka qenë gjithmonë Renzo, babai im. Pastaj erdhi Giampaolo, por babai im mbetet babai im. Edhe tani që nuk është më.

Nuk ka patur kurrë ndjesi rivaliteti mes tij dhe Giampaolos. Nuk jam një grua që kërkonte tek një burrë, dashurinë e të atit, sepse atë e kam patur me bollëk, aq sa të më mjaftojë për një mijë jetë. Ai ishte Renzo, im atë, Giampaolo është burri që kam zgjedhur për të kaluar jetën dhe e dua pafund.

Renzo na ka qëndruar gjithmone pranë, po ashtu edhe nëna ime Franca. Por me babain tim kam patur një lidhje të veçantë që të gjithë e dinin. Ishte një simbiozë perfekte. Renzo ka qenë përherë siguria ime. Çfarëdo gjëje që mund të më ndodhte, kisha atë që më mbronte.

Bota mu shemb në një mëngjes vjeshtë plot dritë kur im atë më tha se ishte i sëmurë, vetëm 2 vite pasi unë dhe Giampaolo ishim bashkë.

Po qëndronim në oborrin e shtëpisë sonë në Piacenza, ai erdhi u ul pranë meje dhe më tha: “Mos qaj, më kanë gjetur një tumor në mushkëri, më thanë se është i kurueshëm dhe çdo gjë do të shkojë mirë . Kur i tregova mjekut se sa vjeç jam, mu përgjigj se dukem më i ri.”

Renzos i pëlqente vetja më shumë se sa mendonin të tjerët.

“Atëherë i bie të jesh më i riu në varreza” i thashë, e do të kisha dashur të vdisja në atë çast. Dhe jo për shkak të batutës – unë dhe ai kemi qeshur gjithmonë për gjithçka edhe për gjërat më dramatike dhe në fakt në atë moment ai qeshi – por sepse e dija se asgjë nuk do të shkonte mirë. Sërish ai zëri i mallkuar brenda meje më tha: “Mori fund”.

Dhe ndodhi kështu. Renzo jetoi një vit, duke zgjedhur të kurohet këtu ne Piacenza për të më qëndruar pranë. Vdiq po këtu.

Pengu i tij më i madh ishte fakti se u sëmur pikërisht kur vajza e tij e dashur kishte gjetur një njeri të mirë për të kaluar jetën. Kështu e përkufizonte Giampaolon dhe për të njeri i mirë do të thoshte gjithçka.

“Më vjen keq” më tha një pasdite teksa ishim vetëm në dhomën që kishim përgatitur për të. “Kam bërë shumë gjëra për shtëpitë e të tjerëve e nuk arrij të bëj dot më asgjë për shtëpinë e vajzës sime”. Ai që i kishte duart e arta, që punonte hekurin, drurin dhe çdo material tjetër, nuk kishte më fuqi për të ndërtuar diçka për ne. E ngushëllonte fakti se Giampaolo i kishte duart e arta si të tijat.

“Ke qenë me fat” më thoshte për Giampaolon. “E meriton”.

Bota ime po tronditej sërish. Nuk e di se përse – unë që nuk jam besimtare – mendoja se duke përfunduar në një karrige me rrota në moshën 15 vjeçare i kisha kaluar të gjitha të këqijat e jetës. E kisha shlyer llogarinë time paradhënie. Kushedi çfarë llogarie dhe kujt.

E kisha pranuar aksidentin tim dhe pasojat e tij por ishte e papranueshme të shikoja babain tim të shuhej.
Nuk kam pranuar faktin se nuk munda ta përqafoj para se të ikte përgjithmonë.

Ka qëna hera e parë që e kam urryer me gjithë qënien time karrigen me rrota që më pengonte t’i afrohesha krevatit ku ndodhej im atë pa pikë fuqie për të lëvizur. Për herë të parë ndjeva kufizimin e tmerrshëm të të qenit tetraplegjike. Unë e paralizuar në karrigen time, ai i palëvizur në shtratin e spitalit. Dashuri dhe dhimbje e pafund shkrihej në shikimet tona, si e vetmja mënyrë e mbetur komunikimi.

Luftoi deri në fund edhe kur shpresë nuk kishte më, nëse kishte patur ndonjëherë. Pranë deshi gjithmonë Giampaolon. Kur shkonte të bënte kemioterapinë, analizat apo të fliste me mjekët donte me vete vetëm Giampaolon.
Giampaolo me tregonte se qëndronin të ulur pranë njëri-tjetrit në sallat e pritjes të spitalit, pa patur nevoje për të folur, të bashkuar në një rreth vlerëesimi dhe respekti, të izoluar nga gjithçka që i rrethonte. Ata të dy, burrat që kam dashur më shumë në botë.

Gjesti më bujar që kam bërë për babain tim ka qenë t’i thoja: “Mos lufto më, mund të ikësh”. Ai po vdiste por nuk donte, dhe jo vetëm për shkak të instinktit të mbijetesës apo se të jetonte i pëlqente, por sepse nuk donte të më linte. Kishte frikë për mua.

E ka patur gjithnjë ketë frikë. Frikë se nuk do të dija të mbrohesha, se varësia e plotë fizike më bënte të brishtë. Edhe pse ia kisha provuar në rrjedhën e viteve se isha e fortë, kjo frikë e kishte shoqëruar gjithnjë.
Ai gjithmonë ka dashur të më mbronte dhe ia kishte thënë edhe Giampaolos:” Mbroje.

Ajo nuk mund të mbrohet vetë.” E kishte fjalën nga pikëpamja fizike, por jo vetëm. Pavarsisht të gjithave, nuk kishte reshtur së konsideruari si një fëmijë. Ti thoja: “Ik baba, shko i qetë” ka qenë gjesti më i madh dhe i vështirë i dashurisë që kam bërë për të. Sepse në të vërtetë nuk doja që të ikte, nuk doja. Pa të, jeta më dukej një rrëmujë faktesh absurde, koha rridhte pa kuptim. Edhe pse afër kisha Giampaolon, nënën time dhe miqtë. Por ama arrita ti them ik.

Ditën e parafundit të jetës së tij ishim në spital, në një moment spostoi maskën e oksigjenit për të më thënë më shumë mundim: ” Jam i lumtur”.

“Përse je i lumtur, ba”?

“Për gjithçka. Je e mrekullueshme”.

Ky ishte himni i tij i jetës. Të qenurit i lumtur, gjithmonë. Dhe une për të e mrekullueshme.

Iku më 8 tetor të 2008. Nuk arriti të shihte mua dhe Giampaolon të martoheshim dhe të përfundonim rregullimin e shtëpisë. Nuk mundi të lexonte librat që kam shkruajtur që nga ajo ditë deri më sot, nuk arriti të shihte kaq shumë gjëra që kam bërë në pak vite. Sukseset, dështimet.

Kur na morën në katër të mëngjesit për të na thënë se kishte vdekur, une nuk derdha asnjë lot. Giampaolo më çoi menjëherë tek ai.

Hymë në dhomën e spitalit. Pashë trupin e tij të mbështjellë me çarçafë. I kishin lënë zbuluar vetëm fytyrën. Shprehia e fytyrës ishte e përqëndruar, si të kishte dashur të kuptonte cfarë i kishte ndodhur, por më kot. Kishte të njëjtën pamje kur flinte dhe shihte ëndrra të këqija.

Pyesja veten pse ia kishin mbështjellë dhe duart me çarçafë. Do të kisha dashur t’ia perkedhelja për të ndjerë nëse i kishte të ftohta. Por vetëm mund ta vështroja. Kisha vetëm pak kohë për ta parë. Më vonë nuk do të mundja më. Përsëri ajo ndjesia e tmerrshme e pafuqisë, nuk mund të ngrihesha, të shkoja pranë tij e ta perqafoja.

Nuk doja të më preknin. Nuk doja të më flisnin. Doja të zhdukesha unë, por duke mbajtur shtrënguar atë zemërim, që ishte e vetmja ndjenjë që më mbante gjallë dhe shenjonte një marrëdhënie mes meje dhe duarve të tij të mbështjella me çarçafë si një mumje.

Duhet të isha unë aty, atë natë. Duhet ta shihja unë fytyren teksa i mbyllej botës. Më takonte mua ai udhëtim i fundit i tij.

Në qetësinë e shurdhët të spitalit kuptova me kthjelltësi të pamëshirshme se Renzo nuk ishte më. Im atë nuk ishte më.

Une e di se nëse nuk vdiqa e virgjër – për dashuri, për aventura, për suksese, për dështime, për beteja të humbura e të fituara, domethënë nuk vdiqa pa jetuar – i detyrohem mbi të gjitha atij.

Marrë nga libri “Non volevo morire vergine” i Barbara Garlaschelli , shkrimtare italiane me aftësi të kufizuar fizike.

Përktheu: Suela Lala

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email nuk do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme shënohen *

Lini një Përgjigje