Tё integrohesh me atё… tё s’ёmёs

25 Janar 2020, 09:44Blog TEMA

Nga Romelda Bozhani

Prapë te stacioni. Prapë në pritje. Sërish ndjek me sy autobusët që kalojnë sa majtas, sa djathtas, me të gjithë numrat e mundshëm, përveç atij të tëndit. Sheh klientët që futen te dyqani i bukës; qenin e lidhur para supermarketit që pret, edhe ai, herë me durim, herë duke qarë. I zoti bën pazarin e ia këput muhabetit me shitësin e radha bëhet radhë. Kthen kryet nja njëzet herë për të parë si pa të keq ballkonin e shtëpisë tënde, po vjen një çast e nuk kthehesh më se ajo fqinja e katit të pestë, që, dje, të ka zënë pritë te shkallët për t’i gjetur qiraxhinj se, qëkur të ka njohur ty, ka filluar të ketë besim te shqiptarët, të ka pikasur e bëhet flamur për të të përshëndetur.

Ndërkohë, me një cep të mendimit, bën edhe listën e librave që do lexosh në kohë të ngeshme; këndon pa zë atë melodinë që aman o zot se si të është ngulur në tru si gozhdë e ndryshkur; bën plan të marrësh në telefon andej nga Shqipëria se helbete, këndej sytë ata dhe, andej, mendja jote, po prapë iku edhe sot se ti je vonë për çdo gjë; sheh atë gruan te autobusi i kahut tjetër, që me kufje në vesh, ta bën me shenjë sikur po jep e merr me ty; të vjen bangladeshasi për të shitur shalle se surrati yt i bardhë i duket si çdo surrat tjetër i bardhë, pavarësisht se të ka ardhur vërdallë nja pesë herë të mira dhe ti i ke thënë “jo”; e bën veten për një lek që nuk zë mend e s’del njëçik më përpara nga shtëpia për të mos thyer këmbët kështu çdo ditë.

I përtyp e i ripërtyp të gjitha këto, edhe nja dhjetë herë të tjera, i shton edhe sedrën e veshit që do të ta tërheqin e do të ta bëjnë tutkun atje te puna, ha veten me dhëmbë pse s’shkove andej nga trami që mund të vinte më shpejt dhe, në fund, dorëzohesh. “Në djall shkoftë!”, thua. Ndihesh e lodhur. Pikërisht, në atë çast, një autobus të ndalon te këmbët. Ёshtë numri yt. Kjo fitore e vogël ta ngre humorin. Nervat ende s’të janë bërë ujë si dje në këtë orë kur autobusi të la në mes të rrugës.

Për të shkuar në punë, më duhet të marr, çdo ditë, një autobus, një metro, dy metro. Ose andej nga ana tjetër, marr një tram e një metro. Jo, prit, se ia futa kot. Një ditë po e një ditë jo, andej, marr tramin e prishur, pastaj metronë dhe, këndej, autobusin që më shpie te metroja pa ajër e pastaj prapë metronë,  me ajër kësaj here, se, helbete, po i afrohemi qendrës. Në caput mund-in tonë ke vërtetë një shumësi zgjedhjesh e në ditë të zakonshme, merr autobusin, ose më mirë, pasi të ka dalë shkuma duke e pritur autobusin, më në fund hipën dhe shtypesh me njerëzit pa e prishur qejfin fare, se ja, shyqyr zotit, erdhi dhe ti, “mjau”, “hum-hum” “muuuu”, “beeee”, s’mund t’ia bësh se asgjë nga këto s’pi më ujë.

Dhe e sheh veten duke u shuar me ato “shët”-et dhe”uf”-et e tua pasi ke ngrënë të gjithë thonjtë e mundshëm e ke kafshuar buzë poshtë e buzë lart.

Sot, përpëlitem po njësoj, por autobusi vjen dhe më shpie te metroja pa ajër dhe më pas, metroja me ajër më shpie në qendër të Qendrës. Në metro, shtyhesh, ngjitesh me këmbë se janë prishur shkallët lëvizëse, prekesh me njerëz, shahesh, fillojnë “uf” e “puf”-et prapë, ti s’di ku ta mbështesësh çantën, pastaj dorën, pastaj hap këmbët që të mbash ekuilibrin se dorën e ke në hava, kthehesh majtas se djathtas ta shkeli syrin ai boti andej dhe ti s’ke fuqi as t’ia kthesh, as ta anashkalosh me stil se mendja të ecën më shpejt se metroja dhe, më në fund, mbërrin te stacioni ku duhet të zbresësh.

Del. Merr frymë thellë, betohesh që nesër do dalësh nja gjysmë ore më përpara nga shtëpia, rregullon hapin, domethënë, ia kris vrapit dhe frymën e mban te klubi i amores së parë.

Amoren e parë e takoj gjithmonë te klubi ku pi kafen e katarsisit, siç e quaj unë këtë kafen që më lipset të mbedh zemrën nga përpëlitjet herkuliane që bëj gjatë gjithë rrugës. Amorja është kalabrez dhe ka disa kohë që është shkulur nga jugu dhe është ngulur në caput mundi.  Ia ka arritur të bëhet drejtor lokali i biri i botës dhe meqë është martuar me një shqiptare, seç më pëshpërit me krenari ca fjalë rrugësh në vesh. Në shqip, kuptohet.

Dhe s’e ka për gjë se, fjalët e pista, në gjuhë të huaj, tingëllojnë njësoj si fjalët e pastra. Unë qesh dhe më duket si ariu artist. Më pëlqen amorja se është gjithmonë me humor të mirë. Biseda me të është si një film me pjesë: sot një gjë, nesër dy gjëra e brenda një jave e ke kopsitur gjithë muhabetit. Më thotë që dje ka bërë një konkurs e ndihet si në gjemba dhe unë sot marr vesh se ëndrra e tij është të bëhet polic. Në këtë Romën tonë të vjetër, edhe kjo është një ëndërr e re integrimi.

Seç kërkon andej poshtë banakut, amorja e dytë. Ngrihet, i bërtet ca fjalë të pakuptueshme banlgadeshasit që më pret me një fytyrë gjyhnaqare e me një tufë lulesh në dorë, në të dalë të lokalit. Këndej, bangladeshasit, ndryshe nga bashkëkombasit e tyre në periferi, shesin lule dhe çadra. Lule, në ditë me diell dhe, çadra, kur bie shi. Duket sikur i mbajnë sytë nga qielli dhe ngjajnë si ca magjistarë të lashtë që parashikojnë motin. Një natë të vonë, një nga këta magjistarët e lashtë, e pashë të fuste çadrat e të nxirrte lulet nga një sahat uji. Në sheshin e boshatisur, shiheshin dy turistët e fundit. Në njërën dorë mbanin çadrën e në tjetrën, lulet të bëra qull nga një shi i beftë pranvere.

Falë amores së dytë, unë tashmë jam bërë si “e shpisë”, këtu, si i thonë. Në fillimet e mia, kafen e shpejtë, e pija në heshtje. Një kafe e shpejtë para se të integrohesh më së miri andej nga puna, e justifikon më shumë vonesën në mëndjen tënde. Këndej, kafja, rrufitet si tek ne tekja e rakisë. Kuptohet, pa ndonjë pasthirmë kënaqësie nga pas se s’duhet të humbasësh kohë. Merret kafja, në nxitim e sipër hidhet sheqeri, (nëse e pi pa sheqer aq më mirë), trazohet trazohet trazohet trazohet trazohet, ndalon. Si në ethe hedh sytë nga filxhani. E pi me sy, fillimisht.

Me mendjen tënde, njëherë thua se të paska hedhur shumë dhe, herës tjetër, se të paska hedhur pak. Në rastin e parë, të rehatohen muskujt, në të dytin, shtrydh turinjtë e seç thua nëpër dhëmbë. Pastaj e kthen filxhanin me një gllënjkë. Unë, deri tani, për hir të integrimit, kam mësuar ta kthej me dy gllënjka. S’më bën zemra ta shndërroj në hiç një rit timin të preferuar që dikur na e ngrohte si vatër tryezën me miqtë e mi shqiptarë.

Isha e ngeshme, atë ditë. Në filim, hyj, përshëndes, pres. Amorja e dytë buçet. “Të q..fsha nënën!”. Vazhdon. “Shkofsh në p… të sat’ëme!”. E kishte me atë klientin që sapo iku. Ishte zënë me të në italisht dhe tani e shante në shqip. “Po kjo është gjuha ime”, ia kthej unë e habitur dhe tërë hare si të më thoshte mjalt andej e mjalt këndej. Më bënte përshtypje shqipja në gojën e një indianeje. Ajo shkrihet gazit. E pason edhe amorja e parë.

“Na fal po kemi një shqiptar këtu që bën pica e na mëson shqipen”, më thotë ajo dhe hap dhëmbët. Qysh atëherë, jemi bërë mikesha. Me atë italishten e saj tërë tinguj të mprehtë, sa më sheh të futem te dera, më pyet: “Kafe, amore?”.”Po, kafe, amore”, i them unë dhe s’më bën më përshtypje kjo valë dashurie që na mbërthen të gjithëve. Vetëm në këtë lokal, punojnë nja shtatë “amore”: një shqiptar, një indian, një italian, dy italianë apo dy shqiptarë, s’ka rëndësi e, kështu, në çdo lokal e restorant këndej nga qendra.

Në të dalë, përshëndetem me një amore tjetër egjiptian me kaçurrela të zeza që është integruar për shtatë palë qejfe duke u martuar me vajzën e pronarit. Përpiqet të më bëjë për të qeshur si amorja  e parë dhe më thotë ndonjë fjalë në shqip, si rastësisht. Nuk e di pse s’më bën për të qeshur. Ndiej në zërin e tij një ndryshim stili. Vazhdoj. Derisa të mbërrij në punë, do përshëndetem dhe do puthem me nja njëzetë e shtatë “amore” të tjerë që s’ua di emrat dhe emrin s’ma dinë, por që ditën ma mbushin.

Këto rrugicat e ngushta të Romës më sjellin në vesh gjullurdinë e kullës së Babelit: secila gjuhë përzgjedh njeriun. Restorantet që gëlojnë nga turistët, falë këtyre vajzava, djemëve, burrave e grave që një ditë vendosën të lenë atdheun e tyre e të marrin udhët, i shoh si agoratë e dikurshme greke ku në vend të mendimeve e ideve filozofike, shkëmbehen përvoja të gjalla jetësh njerëzore. Ndërthuren, dredhojnë, përpëliten, shtrembërohen, puqen, humbasin e dalin sërish në dritë si këto rrugica të fshehta, jetët e këtyre njerëzve. Herë të forta, herë të brishta, herë të zymta, herë të gëzueshme, herë të reja, herë të vjetra, herë sublime, herë mjerane, këto jetë, ngushëllohen.

Më kot gjërat priten të ndodhin e të ndryshojnë nga lart. Integrimi i vërtetë ndodh këtu poshtë, në damarët e Romës. Në këto kalldrëme të bujshme, ku gurët antikë ende s’e kanë gjetur vendin e tyre, secili prej nesh, lë gjurmët e botës nga vjen, në kërkim të botës së madhe.

5 komente në “Tё integrohesh me atё… tё s’ёmёs”

  1. Pato says:

    Italianeve vetem pordhet raciste ju kane ngele.. Sa per integrimin sot Italia me Shqiperine nuk kane shume dallim. “una faccia, una razza” ose shqip “nje mut jemi”

  2. Qytetari says:

    Shume i bukur shkrimi dhe jam dakort…..me dukej si një ditë në jetën time.

  3. Atdheu says:

    Me kenaqe, shkrim i bukur. ?

  4. Baliu says:

    Jete qeni ne toka te huaja.

Lini një Përgjigje

Adresa juaj email nuk do të bëhet publike. Fushat e domosdoshme shënohen *

Lini një Përgjigje