“Urrejtja jonë ”-e humbura e madhe

Nga Shefqet Meko

-Kur do mund të kontrollojmë  si shoqëri “urretjen primitive” mes nesh?-

Pas zgjedhjeve të 14 Majit 2023, ka shpërthyer një lukuni ekranistësh që bëjnë lloj-lloj filozofimesh, duke hedhur hipoteza, teori,  duke “analizuar” shifra, duke sjelle “vizione të mëdha”, por nuk thuhet një gjë fare e thjeshtë: Në zgjedhjet e fundit “urretja shqiptare” ishte e humbura më e madhe. Shumica shqiptare, me një qetësi  dhe heshtje të dhimbëshme, braktisën  një të drejtë kushtetuese që njerëzimi e ka fituar me kosto të madhe: votimin. Gati 2/3 e shqitarëve nuk votuan, nuk kanë ndejkur mitingjet pompoze, nuk kanë  dëgjuar çjerrjet politike, euforinë e “kryetarëve-bunkerë”, nuk kanë parë llafanjat e mbrëmjeve në “qelqet me ngjyra”, duke u bërë shumica e një refuzimi të madh: urretjes shqiptare.

Të gjitha përpjekjet për të marrë pushtet në Shqipëri kanë pasur dhe kanë “mekanizmin” e urretjes, si një instikt i njeriut. Këtë  e ka përjetuar më së miri brezi im, që dëshmoi se si “lufta e klasave”, si një flamë brënda shoqërisë, u kthye në një “kanibalizëm politik” deri në kulmet e zyrave  të  partisë-shtet. Ne që përjetuam këtë, shpesh pyesnim veten: “Ku do bjerë ‘shpata’ tjetër”? Ishte kohë e frikshme, kur tronditej e gjithë shoqëria. Ne dëshmuam  kur “udhëheqsi”  gdhihej tradhëtar  duke u anatemuar si  armik i partisë dhe popullit sa “hap e mbyll sytë”. Si në ëndërr ndryshonte çdo gjë “Nga lart posht”. Urretja ishte një “re e zezë” në gjithë shoqërinë. Sidoqoftë ne  i qëndruam  tundimit të urretjes. Historia jonë   e ndryshimit të sistemit me protestë dhe votë, është një histori suksesi. Po tani pas  më shumë se 3 dekada pas ndryshimit, pse prap në skena dhe ekrane  urretja e shqiptarit për shqiptarit është “fill i errët” e debatit tonë politik?  Pse përëri “njëshi” vendos gjithshka “paqen” dhe “luftën”?..

Kampet politike në kulmin e fushatës për pushtetin vendor, nuk kursyen asgjë ndaj njëri tjetrit. As qeveria ndaj atyre “pa karrige”, as “ëndërrimtarët” e mëdhenj të “‘fitores spektakolare” ndaj “qeverisë së krimit”e “bandës në pushtet”... Urretja ndaj kundërshtarit ishte si një fringëllime shpate mesjetare, e egërr, poshtëruese, euforike,  gati në “etje gjaku”.  Për habinë e të gjithëve “të mëdhenjtë” e  ringut politik  shqiptar dukeshin njëri më triumfator se tjetri. Nëse bëjmë një kthim filmi, ne do qeshim të gjithë. Edhe ata do qeshin me hipokrizinë e vet. Shkurt, gjuha e urretjes, histeria politike, euforia e pushtetit, “statujat” që kanë pushtuar me dhunë politikën shqiptare, morën atë që meritonin: refuzimin shqiptar. Shumica nuk votoi, jo thjesht se nuk besonin gënjeshtrën elektorale, por sepse nuk deshën “të ndoteshin” me urretjen që dominoi fushatën gjoja si “triumf” i lirisë apo pluralizmit. Shumica shqiptare refuzon diktatin e dhunshëm të kryetarëve. Shumica shqiptare do një “shtet  për të gjithë”, kërkon ligj, drejtësi, shanse në treg, paqe në rrugë dhe shpresë për të jetuar. Kjo nuk arrihet kurrë duke kërcënuar me burgime nëpër tribuna. Burgun ta jep vetëm gjykata, jo “kryetari i partisë”, as “kryeminsitri i ardhshëm”. Ajo kohë e “xhaxhit absolut” duket  të ketë vdekur për shqiptarët me mend në kokë.

“Filozofët” e mëdhenj të analizave pa fund, vijojnë të bëjnë “furtunë në gotë”, për zgjedhjet që ikën, duke   hedhur “fallet politike” të atyre që vijnë. Pak   nga ata e venë theksin se refuzimi  për të votuar, ishte jo thjesht “opozita  e përçarë”, apo “shteti në një dorë”, por se askund nuk u pa debati paqësor për zhvillim, për të ardhme, për shpresë. “Thikat” e urretjes majë më majë nga qeveria dhe atyre që “duan të bëhen qeveri”,  mungesa e një “vërshimi frymëzues” që sjellë ndryshim për qytetarin, kakofonia e analistëve dhe mbit të gjitha “impotenca” ideore e opozitës,  solli rezultatin që pritej duke bërë shumicën shqiptare “të shkonte në plazh”në vend që të votonte. Kjo mospërfillje  masive në Shqipëri rrëfeu se njeriu do paqen e vet në radhë të parë, pastaj  Shqipërinë apo Amerikën  siç  çirren   e zgërdhehen “udhëheqsat largpamës”.

“Darvinizmi politik” ke ligjet e veta, por gjuha e urretjes  shqiptare edhe këtë ligjësi universale, kërkon ta mbajë nën kontroll, por  është e pamundur. Me sa duket  në Tiranë ky “darvinizëm” nuk po ndodh siç duhet, ai duhet të vijë nga poshtë lart, jo siç ndodh aty ky gjithë sytë “tek i pari”. Duket se  të fundit mbetemi të bëjmë  edhe “divorcin historik” me urrejtjen mes vedit, që  përherë të çon në rrugë qorre, jo si “zorra qorre” e kryepushtetarit aktual.

Le të gëzohemi që shumica shqiptare “nuk votoi” urrejten  dhe se pret që një ditë të kemi një politikë të zhvillimit dhe paqes, një politikë që sjell mirëqënie dhe drejtësi. Ne një ditë do t’u tregojmë fqinjëve se “dimë të ndërtojmë shtet”, dimë të respektojmë  mbi të gjitha shqiptarin, rracën tonë, dhe “loja politike” nuk mashtron dot askënd. Kur të vijë ky moment, ne do jemi ndryshe si shoqëri. Vetëm kjo shpresë mund të  çojë “të gjithë në votime” si shansi i opozitës që ka vizione për ndryshim, jo atyre që qajnë mbi “broken e thyer”. Shpresa dhe përbashkimi masiv frymëzues mund të sjellin ndryshim.

Një video që tregon thelbin e krizës

15:00 Blog 9 komente

Big Brother, dritëhijet e një zhanri

10:05 Blog 1 koment

Fitorja e vërtetë e Ramës

10:21 Blog 21 komente

PD përballë non gratës

09:24 Blog 4 komente

Vëllai i heroit të Kosovës: Të lumtë Edi Rama!

21:17 Blog 13 komente

Mbi zhvillimet e turbullta në PD!

21:10 Blog 3 komente

Sa e vështirë të flasësh kundër Berishës, edhe me Shqipërinë gjithë mavi

20:50 Blog 4 komente

Liria te PD-ja dhe fishkëllima ndaj Markut &Kadillit

20:30 Blog 1 koment

Po vjen Arlind Qorri?

17:45 Blog 40 komente

Cili është tradhtari në Partinë Demokratike?

17:36 Blog 6 komente